تنگي کانال نخاعي يکي از شايعترين بيماري هاي ستون فقرات بخصوص در سنين بالا مي باشد. شايعترين علت بروز تنگي کانال نخاعي، آرتروز ستون فقرات مي باشد که باعث تنگ شدن فضا براي نخاع و ريشه هاي عصبي مي شود. شايعترين محل تنگي کانال نخاعي در ناحيه کمر و سپس ناحيه گردن مي باشد (شکل شماره 1).

 
 
            تنگي کانال نخاعي در بسياري از موارد ممکن است بدون علايم باليني باشد و صرفاً راه رفتن بدتر مي شود و با نشستن يا خم شدن به جلو علايم برطرف مي شود. اين علامت که لنگش عصبي نام دارد از مشخصات مهم بيماران مبتلا به تنگي کانال نخاعي کمر است (شکل شماره 2). شکل شماره 2- بيمار مبتلا به تنگي کانال نخاعي کمر در وضعيت ايستاده از درد و مور مور در اندامهاي تحتاني شاکي است، در حالي که اگر بنشيند و يا به جلو خم شود (مانند زماني که گاري هاي سوپرمارکت را هول مي دهند) علايم برطرف مي شوند.
 
 
درمان: 60 تا 70 درصد بيماران مبتلا به تنگي کانال نخاعي با درمان غير جراحي (فيزيوتراپي، آب درمان، اصلاح وضعيت زندگي، و ...) بهتر مي شوند. در مواردي که شکايات بيمار به اين روش درماني جواب ندهد يا در معاينه فيزيکي که توسط پزشک انجام مي شود اختلال عصبي قابل توجه رخ داده باشد نياز به جراحي وجود خواهد داشت. در اين عمل جراحي، نخاع و ريشه هاي عصبي از فشار شديد آزاد مي شوند و علايم باليني بيمار بهتر مي شود ولي بيمار بايد بداند که آرتروز، يک بيماري منتشر است و درد زانو يا مچ پا که از قبل از عمل به علت آرتروز اين نواحي وجود داشته است با عمل جراحي کمر برطرف نمي شود و ممکن است در آينده، جراحي پروتز زانو براي برطرف کردن درد شديد آن لازم شود.