منظور از لغزندگي مهره، جابجا شدگي يک مهره از ستون فقرات بر روي مهره زيرين مي باشد (شکل شماره 1) . سرخوردگي مهره ممکن است در بسياري از افراد جامعه وجود داشته باشد و علايم باليني نداشته باشد.
 

 
 بيماران علامتدار معمولأ با درد کمر مراجعه مي کنند که ممکن است با درد در يک يا هر دو اندام تحتاني نيز همراه باشد. شکايت معمول اين بيماران، لنگش متناوب عصبي مي باشد که بيمار در طي راه رفتن، احساس ضعف و بيحسي شديد در اندامهاي تحتاني مي کند و اين امر بيمار را مجبور به نشستن يا خم شدن به جلو مي کند (مشابه بيماران مبتلا به تنگي هاي کانال نخاعي). اين بيماران معمولأ در حالت نشسته دردي ندارند در حالي که با ايستادن و راه رفتن، درد و مورمور پاها شروع مي شود.
 
درمان لغزندگي مهره اي بسته به سن بيمار، وجود علايم باليني، ميزان لغزندگي مهره و معاينه باليني بيمار دارد.
 
الف- در بيماران نابالغ: در اين بيماران اگر لغزندگي مهره پيشرونده باشد و يا شدت آن از 50% قطر مهره تحتاني بيشتر شده باشد، بايد با جراحي درمان شود (چه علايم باليني داشته باشد و چه نداشته باشد). بسياري از اين بيماران به علت اختلال در ظاهر کمر و يا اختلال در راه رفتن به پزشک مراجعه مي کنند.
 
ب- در بيماران بالغ: در اين بيماران، مهم علايم باليني است و شدت جابجايي مهره به تنهايي در تصميم گيري به عمل جراحي نقشي ندارد. قدم اول درماني (در مواردي که معاينه عصبي بيمار طبيعي است) درمان طبي شامل فيزيوتراپي و آب درماني و ... است. در بيماراني که به درمانهاي طبي مقاوم باشند و يا در معاينه باليني اختلال عصبي قابل توجه (مانند ضعف عضلاني يا اختلال اسفنگتر ادرار يا مدفوع) رخ داده باشد، جراحي لازم است که در اين جراحي، پس از آزاد سازي ريشه عصبي معمولأ مهره لغزيده به مهره زيرين جوش داده مي شود و با وسايل فلزي ثابت مي گردد (شکل شماره 2).